تیک عصبی – سندرم توره

یک بیماری که سیستم عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرار می دهد و موجب به وجود آمدن تیک در بدن فرد می شود ، سندرم توره نامیده می شود. تمام بچه هایی که سندرم توره دارند ، دارای تیک می باشند. دانشمندان و پزشکان دلیل دقیق سندرم توره را نیافته اند ، ولی در برخی تحقیقات نشان داده شده است که در موارد سندرم توره ، چگونگی ارتباط اعصاب در مغز دچار مشکل شده است. در این مشکل امکان دارد انتقال دهنده های عصبی در به وجود آمدن اختلال نقش داشته باشند.

ملاک های تشخیصی سندرم توره :

وجود یک یا چند تیک صوتی و وجود تیک های حرکتی متعدد که زمانی در طول بیماری وجود داشته اند. البته لازم به ذکر است که لزومی ندارد این تیک ها به صورت همزمان با یکدیگر مشاهده شوند.

تیک هایی که به آن ها اشاره شد ، در ضمن روز به طور مکرر ظاهر می شوند و معمولا ماهیت حمله ای دارند. این حالت تقریبا هر روز و متناوبا برای زمان بیش از یک سال به چشم می خورد.

تعداد و فرکانس تیک ها ، محل تشریحی تیک ها ، شدت تیک ها و همچنین پیچیدگی تیک ها در طول زمان تغییر پیدا می کند. سندرم توره قبل از ۲۱ سالگی شروع می شود. در کتاب آکسفورد شروع سندرم توره پیش از ۱۶ سالگی و معمولا در ۵ سالگی مطرح شده است. وقوع سندرم توره منحصرا در جریان مسمومیت با مواد موثر بر روان یا بیماری های شناخته شده سلسله ی اعصاب مرکزی مانند آنسفالیت و کره هانتینگتون بعد از عفونت ویروسی نیست.

تکنیک جدید کاهش علائم رفتاری بیماری سندرم توره

در تحقیقاتی که نورولوژیست های انگلیسی انجام داده اند نشان داده شده است که کاشتن یک دستگاه تولیدکننده ی پالس الکتریکی در بعضی از قسمت های مغز می تواند نشانه های رفتاری بیماری نورولوژیکی سندرم توره را پایین بیاورد. سندرم توره ، به گزارش خبرگزاری مهر ، نوعی بیماری عصب روانی است که مخصوصا به کودکانی که در سنین دبستان هستند آسیب می زند. بیمارانی که به سندرم توره مبتلا هستند دچار تیک های ناگهانی کلامی و حرکتی می باشند که اغلب اوقات غیر قابل کنترل هستند. از قبیل این تیک ها می توان به سرفه کردن ، پاک کردن گلو و بینی با صدای بلند ، پلک زدن بیش از حد ، استفاده از کلمات نامناسب ، سوت زدن ، خندیدن های طولانی ، مکررگویی ، فریادهای ناگهانی ، بالا انداختن شانه ها و … اشاره کرد.

برای نخستین بار بیماری سندرم توره – تیک های عصبی را ژورژژیل دلا توره در سال ۱۸۸۵ کشف کرد. در حال حاضر برای بیماری سندرم توره هیچ درمان قطعی به دست نیامده است و همچنین داروهایی که برای درمان سندرم توره استفاده می شود در همه ی بیماران اثرات یکسانی بر جا نمی گذارند. برای درمان سندرم توره در بعضی موارد از تکنیک های رفتاری جدید استفاده می شود. در حال حاضر گروهی از دانشمندان دانشگاه بیرمنگام تکنیک جدیدی را مطرح کرده اند که تیک های بیماران مبتلا به سندرم توره را تا حد چشمگیری از بین می برد.

در تکنیک جدیدی که گفته شد دستگاهی شبیه به « پیس میکرهای قلب » در بعضی از مناطق مغز کاشته می شود که باعث انتشار پالس های الکتریکی کم شدت می شود. این پالس ها موجب تحریک مناطق مغزی پیرامون خود می شوند.

به گفته ی این محققان ، بر اساس گزارش نورولوژی ، تحریکات مغزی عمیق می توانند نتایج بهتری نسبت به درمان های رایج کنونی داشته باشند.

در حال حاضر این نوع درمان که در معالجه ی علائم بیماری پارکینسون استفاده می شود می تواند در درمان اضطراب ، افسردگی و دیگر اختلالات ناشی از این سندرم مانند بیش فعالی ، کاهش توجه و حالت وسواس فکری _ عملی مورد استفاده قرار گیرد.

همه گیر شناسی تیک عصبی :

شیوع نوع افروخته ی سندرم توره حداقل ۱ در ۲۰۰۰ تخمین زده شده است. اگر تیک های متعدد جزئی و اختلال سندرم توره را  از یک طیف ژنتیک به حساب بیاوریم ، طبق بعضی مطالعات انجام شده شیوع اختلال به ۱ در ۲۰۰ تا ۳۰۰ هم خواهد رسید. در اختلال سندرم توره نسبت مبتلا شدن مرد به زن ۳ بر ۱ است و به نظر می رسد پسرهایی که مادرانشان به سندرم توره مبتلا هستند در بالاترین خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند. احتمال دارد بین اختلال سندرم توره با اختلال وسواس جبری ( فکری _ عملی ) و بیش فعالی همراه با کمبود توجه رابطه ای وجود داشته

علت شناسی سندرم توره :

سندرم توره اساسا یک اختلال عضوی است. بستگان بیمار مبتلا به سندرم توره در خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری و نیز برای ابتلا به یک اختلال تیک دیگر هستند. بعضی از محققین این نظر را داده اند که سندرم توره به شکل اتوزومی غالب به ارث می رسد. در مطالعه ی مغز با سی تی اسکن در ۱۰ درصد بیماران نوعی نابهنجاری غیراختصاصی وجود دارد و تغییرات الکتروانسفالوگرافی غیراختصاصی در ۱۰ تا ۶۵ درصد بیماران دیده می شود. شواهدی مبنی بر بی نظمی دوپامین مرکزی نیز گزارش شده که برخی از منافع حاصله از داروهای ضد دوپامین مانند هالوپریدول و برخی دیگر از تشدید علایم یا زمینه سازی برای ابتلا بدان با داروهای محرک دوپامینرژیک به دست آمده اند.